عشق و غرور و غیرت

  فرشته کنار بسترش آمد و قرصی نان برایش آورد و گفت: چیزی بخور ، پهلوان رنجور! سالهاست که چیزی
نخورده ای، گرسنگی از پا درت می آورد. ما چیزی نمی خوریم ، چون فرشته ایم و نور می خوریم. تو اما آدمی و آدمها بسته نان و ابند.
  پهلوان رنجور لبخند زد ، تلخ و گفت : تو فرشته ای و نور می خوری ؛ ما هم آدمیم و گاهی به جای نان و آب، غیرت می خوریم.
تو اما نمی دانی غیرت چیست؛ زیرا آن روز که خدای غیور، غیرت را تقسیم می کرد، تو نبودی و ما همه غیرت آسمان را به زمین آوردیم.
  فرشته گفت: نمی دانم این که می گویی چیست، اما هر چه که باشد ضروری نیست. چون گفته اند که آدم ها
بی آب و و بی نان می میرند؛ اما نگفته اند که برای زندگی بر زمین غیرت لازم است!
  پهلوان گفت: نگفته اند تا ادم ها خود کشفش کنند.نگفته اند تا آدمها روزی بپرسند چرا آب هست و نان هست و زندگی نیست؟ نگفته اند تا آدمها بفهمند آب را از چشمه می گیرند و نان را از گندم، اما غیرت را از خون می گیرند و عشق و غرور.
  فرشته چیزی نگفت. چون نه از عشق چیزی می دانست نه از خون نه از غرور.فرشته تنها نگاه می کرد.
            پهلوان به فرشته گفت:
بیا این نان را با خود ببر، هیچ نان دیگر ما را سیر نخواهد کرد. ما به غیرت خود سیریم.
فرشته رفت. نان را با خود به آسمان برد و آن را بین فرشته ها قسمت کرد و گفت: این نان را ببویید.

این نان متبرک است. این نان به بوی غیرت آغشته است.

       

                                                                                                              نظر یادت نره...