شعر عاشقانه

سوزد مرا، سازد مرا

ساقی بده پیمانه ای ، زآن می که بی خویشم کند

بر حسنِ شورانگیز تو، عاشق تر از پیشم کند

زان می که در شبهای غم ، بارد فروغ صبحدم

غافل کند از بیش وکم ، فارغ ز تشویشم کند

نور سحر گاهی دهد ، فیضی که می خواهی دهد

با مسکنت شاهی دهد ، سلطان درویشم کند

سوزد مرا سازد مرا، در آتش اندازد مرا

واز من رها سازد مرا، بیگانه از خویشم کند

بستاند ای سرو سهی ، سودای هستی از رهی

یغما کند اندیشه را ،دور از بد اندیشم کند