مرگ

            مرگ از پنجره ی بسته به من می نگرد 

            زندگی از دم در قصد رفتن دارد 

            روحم از سقف گذر خواهد کرد 

            در شب تیره و سرد 

            تخت حس خواهد کرد که سبک تر شده است 

            در تنم خرچنگیست 

            که مرا می کاود 

            خوب می دانم که تهی خواهم شد  

            و فرو خواهم ریخت  

            توده ی زشت و کریهی شده ام 

            بچه هایم از من می ترسند 

            آشنایانم نیز... 

            ...به ملاقات پرستار جوان می آیند...!!!

یادمان باشد

یادمان باشد از امروز خطایی نکنیم  

                 گر که در خویش شکستیم صدایی نکنیم 

پر پروانه شکستن هنر انسان نیست ؛ 

                 گر شکستیم زغفلت من و مایی نکنیم 

یادمان باشد اگر شاخه گلی را چیدیم ؛ 

                 وقت پرپر شدنش ساز و نوایی نکنیم 

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند ؛ 

                 طلب عشق زهر بی سر و پایی نکنیم ... 

سکوت

بی قرار توام ودر دل تنگم گله هاست  

         آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

                  مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب

                        در دلم هستی وبین من وتو فاصله هاست

                               آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد

                                    بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست

                                           بی تو هر لحظه مرا بیم فرو ریختن است

                                                مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست

                                                      باز می پرسمت از مسئله دوری و عشق

                                                                وسکوت تو جواب همه مسئله هاست