ره توشه

من اینجا بس دلم تنگ است     

و هر سازی که میبینم بد آهنگ است     

بیا ره توشه برداریم       

قدم در راه بی برگشت بگذاریم      

ببینیم آسمان هر کجا آیا      

همین رنگ است...  

عاشقانه ها

من از سمع تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنها ترم بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من

زندگی چیزی نیست که لب طاقچه عادت ازیاد من و تو برود زندگی دیدن یک باقچه از

شیشه ی مسدود هواپیما هاست ..  

تو به من خندیدی و نمی دانستی من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم باغبان از پی من تند دوید سیب را دست تو دید غضب الود

به من کرد نگاه سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک و تو رفتی وهنوز سالهاست که در گوش من ارام ارام خش خش گام تو تکرار کنان می دهد ازارم و من اندیشه کنان غرق این پندارم که چرا خانه کوچک ما سیب نداشت ...  

یا کوچ از این دشت نهان سوز کنیم یا هریکمان جدا جدا کوچ کنیم یا عمر بسوزیم و فراموش

کنیم یا هردو بسوزیم و جهان بوچ کنیم . 

ای دوستان بی وفا از غم بیاموزید وفا غم با همه بیگانگی هر شب به ما سر می زند . 

زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ پرشی دارد اندازه ی عشق زندگی چیزی نیست که لب طاقچه ی عادت از یاد من و تو برود زندگی دیدن یک باغچه از شیشه ی مسدود هواپیما ها ست . 

گفتند حدیث اشنایی جرم است دل بردن و بعد هم جدایی جرم است

فرهاد بلند شد ز قبرش فرمود درمکتب عشق بی وفایی جرم است  

یه روز شاید یه روز که خورشید گیسوی نقره ای دماوند پیر را نوازش میکند در یک غریو تندر بارانی دریک نسیم نوازشگر بهار وازه ی

لبخند به سرزمین سوخته ی من بازگردد شاید امید کوبه ی در را بفشارد و سپیدی ها تمامی سیاهی ها را پر کند

ان روز بر مردگان نیز سیاه نخواهم پوشید حتی بر عزیزترینشان 

باپول می توان خانه خرید ولی اشیانه نه رختخواب خرید ولی خواب نه ساعت خرید ولی زمان نه می توان مقام خرید ولی احترام نه

می توان کتاب خرید ولی دانش نه دارو خرید ولی سلامتی نه خانه خرید ولی زندگی نه و باالاخره می توان قلب خرید ولی عشق نه . 

همیشه قصه با بودن یکی و نبودن دیگری اغاز می شود

یکی بود یکی نبود

یکی رفته بود یکی مانده بود

مانده بود و گریه می کرد و غصه می خورد ... 

نگاهم کرد و پنداشتم دوستم دارد نگاهم کرد در نگاهش هزاران شوق عشق را دیدم نگاهم کرد دل به او بستم بعدها فهمیدم که فقط نگاهم میکرد 

نه خطی گوشه ی چشمم نه رنگی بر لب و گونه اتاق خواب من خالی زعطر وحشی پونه دو باره روی تخت من کتاب شعر و خودکارم  

عزیزان لطفا نظر بدهید

زمستان

سلامت را نمیخواهند پاسخ گفت  

سرها در گریبان است  

کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و در دیدار یاران را   

نگه جز پیش پا را دید نتواند  

که ره تاریک و لغزان است  

وگر دست محبت سوی کس یازی   

به اکراه آورد دست از بغل بیرون که سرما سخت سوزان است   

نفس کز گرمگاه سینه می آید برون ابری شود تاریک  

چو دیوار ایستد در پیش چشمانت  

نفس کاینست پس دیگر چه داری چشم  

ز چشم دور یا نزدیک؟  

مسیحای جوانمرد من!ای ترسای پیر پیراهن چرکین!  

هوا بس ناجوانمردانه سردست...آی... 

دمت گرم و سرت خوش باد!  

منم من میهمان هر شبت لولی وش مغموم  

منم من سنگ تیپا خورده ی رنجور   

منم دشنام پست آفرینش نغمه ی ناجور  

نه از رومم نه از زنگم همان بی رنگ بی رنگم  

بیا بگشای در بگشای دلتنگم  

حریفا میزبانا میهمان سال و ماهت پشت در چون موج میلرزد 

تگرگی نیست مرگی نیست  

صدایی گر شنیدی صحبت سرما و دندانست   

من امشب آمدستم وام بگذارم  

حسابت را کنار جام بگذارم  

چه میگویی که بیگه شد سحر شد بامداد آمد؟ 

فریبت میدهد بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست 

حریفا رو چراغ باده را بفروز شب با روز یکسان است 

سلامت را نمیخواهند پاسخ گفت 

هوا دلگیر درها بسته سرها در گریبان دستها پنهان 

نفسها ابر دلها خسته و غمگین  

درختان اسکلتهای بلورآجین  

زمین دلمرده سقف آسمان کوتاه  

غبار آلوده مهر و ماه 

                                                       زمستان است. 

به یاد اخوان ثالث

مرده است

راحت بخواب ای شهر! آن دیوانه مرده است 
در پیله ابریشمش پروانه مرده است 

در تُنگ، دیگر شور دریا غوطه‌ور نیست 
آن ماهی دلتنگ، خوشبختانه مرده است 

یک عمر زیر پا لگد کردند او را 
اکنون که می‌گیرند روی شانه، مرده است 

گنجشکها! از شانه‌هایم برنخیزید 
روزی درختی زیر این ویرانه مرده است 

  
دیگر نخواهد شد کسی مهمان آتش 
آن شمع را خاموش کن! پروانه مرده است

خداوندا

خداوندا 

 اگر روزی بشر گردی 

 ز حال ما خبر گردی 

 پشیمان می شوی از قصه خلقت 

 از این بودن از این بدعت 

 خداوندا  

نمی دانی که انسان بودن و ماندن در این دنیا  

چه دشوار است 

 چه زجری می کشد آنکس که انسان است  

و  از احساس سرشار است 

-------------------------------------------

نشانه

از باغ می برند تا چراغانی ات کنند  

 تا کاج جشن های زمستانی ات کنند 

پر کرده اند صبح تو را ابرهای تار 

  تنها به این بهانه که بارانی ات کنند 

یوسف! به این رها شدن از چاه دل مبند 

   این بار می برند که زندانی ات کنند 

یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست 

  از نقطه ای بترس که شیطانی ات کنند! 

ای گل گمان نکن به شب جشن می روی 

 شاید به خاک مرده ای ارزانی ات کنند 

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست 

  گاهی نشانه ایست که قربانی ات کنند

شعری زیبا از فاضل نظری

پیشانی ام را بوسه زد در خواب هندویی  

                                         شاید از آن ساعت طلسمم کرده جادویی 

شاید از آن پس بود که احساس می کردم 

                                        در سینه ام پر می زند شب ها پرستویی 

شاید از آن پس بود که با حسرت از دستم 

                                        هر روز سیبی سرخ می افتاد در جویی 

از کودکی دیوانه بودم، مادرم می گفت 

                                  از شانه ام می چیده است هر روز شب بویی 

نام تو را می کند روی میزها هر وقت  

                                             در دست آن دیوانه می افتاد چاقویی 

بیچاره آهویی که صید پنجه شیری است 

                                          بیچاره تر شیری که صید چشم آهویی 

اکنون ز تو با ناامیدی چشم می پوشم 

                                       اکنون ز من با بی وفایی دست می شویی 

آینه خیلی هم نباید راستگو باشد

                                       من مایه رنج تو هستم، راست می گویی

نرگس آتش پرست

نرگس آتش پرستی داشت شبنم می فروخت  

                           با همان چشمی که می زد زخم، مرهم می فروخت 

زندگی چون برده داری پیر در بازار عمر 

                             داشت یوسف را به مشتی خاک عالم می فروخت 

زندگی این تاجر طماع ناخن خشک پیر  

                              مرگ را همچون شراب ناب کم کم می فروخت 

در تمام سالهای رفته برما روزگار   

                                   مهربانی می خرید از ما و ماتم می فروخت 

من گلی پژمرده بودم در کنار غنچه ها 

                               گل فروش ای کاش با آنها مرا هم می فروخت