شعر بسیار عمیق و زیبای «مرگ بلبل »استاد مشیری

نفس میزند موج ؛ساحل نمی گیردش دست 

پس می زند موج . 

فغانی به فریادرس میزند موج ! 

من آن رانده مانده بی شکیبم ؛ 

که راهم به فریادرس بسته ؛ 

دست فغانم شکسته ؛ 

زمین زیر پایم تهی می کند جای  

 زمان در کنارم عبث میزند موج !  

نه در من غزل می زند بال ؛ 

نه در دل هوس می زند موج ! 

رها کن؛ رها کن؛ که این شعله خرد چندان نپاید 

یکی برق سوزنده باید ؛ 

کزین تنگنا ره گشاید 

کران تا کران خار و خس می زند موج !  

گر این نغمه این دانه اشک ؛ 

در این خاک رویید و بالید و بشکفت  

پس از مرگ بلبل ببینید ؛ 

چه خوش بوی گل در قفس می زند موج . . .

حرفهای دل عاشقی تنهای تنها . . .

  

شنیدم که درختی با آسمان گفت:صد سال تنهایی من به  

هیاهوی سیصد ساله کلاغ ها می ارزد . 

تنهایی هم عالمی دارد حتی وقتی برگها تنهایم می گذارند؛ 

کجایی باد تا قصه تنهاییم را همه جا بازگویی حتی در گوش  

باران ... 

بگو که زنبورها به من اعتماد دارند آنها خوب می دانند عسل  

خور نیستم ؛ بگو همه آدمها می دانند میوه می دهم اما میوه  

خور نیستم ؛ همیشه چتری می شوم برای هر آنکه بخواهد  

لحظاتی بیاساید ... 

آری مونس زنبور و گنجشک و زاغ و آدمم  

و تنها با خود مانده ام  ... 

تنها با خود . . . . .