شعر عاشقانه و زیبای 005

پنج وارونه چه معنا دارد؟!  

خواهر کوچکم از من پرسید   

من به او خندیدم   

کمی ازرده و حیرت زده گفت  

روی دیوار و درختان دیدم  

باز هم خندیدم   

گفت دیروز خودم دیدم پسر همسایه   

پنج وارونه به مینو می داد   

انقدر خنده برم داشت که طفلک ترسید   

بغلش کردم و بوسیدم و با خود گفتم  

بعدها وقتی غم   

سقف کوتاه دلت را خم کرد   

بی گمان می فهمی   

پنج وارونه چه معنا دارد..

به هر عابری بیا سلام کنیم

عشق را وارد کلام کنیم 

تا به هر عابری سلام کنیم 

و به هر چهره ای تبسم داشت 

ما به ان چهره احترام کنیم 

هر کجا اهل مهر پیدا شد 

ما در اطرافش ازدحام کنیم  

چشم ما چون به سرو سبز افتاد 

بهر تعظیم او قیام کنیم  

گل و زنبور دست به دست هم دهند 

تا که شهد جهان به کام کنیم 

این عجایب مدام در کارند  

تا که ما شادی مدام کنیم 

شهره ی زنبور گشته است به نیش 

ما ازو رفع اتهام کنیم 

علفی هرزه نیست در عالم  

ما ندانیم و هرزه نام کنیم 

زندگی در سلام و پاسخ اوست 

عمر را صرف این پیام کنیم 

سالکا این مجال اندک را  

نکند صرف انتقام کنیم 

در عمل باید عشق ورزیدن 

گفتگو را بیا تمام کنیم 

عابری شاید عاشقی باشد 

پس به هر عابری بیا سلام کنیم

عشق..

رودها در جاری شدن           وعلف ها در سبز شدن 

کوه ها با قله ها                و دریاها با موج ها زندگی پیدا میکنند 

   و انسان ها ،همه ی انسان ها با عشق  

                                                         فقط با عشق!! 

بار خدایا! 

بر من رحم کن  

بر من که می دانم نا توانم رحم کن 

                                            باشد که خانه ای نداشته باشم 

                                            باشد که لباس فاخری بر تن نداشته باشم 

                                            باشد که حتی دست وپایی نداشته باشم 

          اما نباشد  

               هرگز نباشد 

                   که در قلبم عشق نباشد 

                                          هرگز نباشد 

                                  امین

و اما عشق...

دررچشم عاشق جز معشوق هیچ نیست. با عاشق بگو که در کار عشق، عقل ورزد. نمیتواند. با عاشق بگو که در کار عشق انصاف دهد، نمیتواند. عشق همواره فراتر از عقل و عدل مینشیند، جنون نیز. و اصلا عشاق گویند که این جنون عین عقل و عدل است...


عاقلان می گویند خداوند عادل است، عاشقان گویند بل عدل آن است که معشوق میکند. عاقلان چون گرفتار بلا شوند می گویند شکیبایی ورزیم که این نیز بگذرد، اما عاشقان چون در معرکه بلا گرفتار آیند، گویند:

اگر با دیگرانش بود میلی چرا ظرف مرا بشکست لیلی ؟!!

دیروز...امروز...فردا...

به دوست خود گفتم:

به او بنگر چگونه بر دستهای دوست تکیه زده است در حالی که دیروز بر دستهای من تکیه زده بود؟

گفت : فردا نیز بر دستان من تکیه خواهد زد.

گفتم: به او بنگر چگونه در کنار دوست نشسته است در حالی که دیروز در کنار من بود؟

گفت : فردا نیز در کنار من خواهد نشست.

گفتم: به او بنگر چگونه از جام او مینوشد در حالیکه دیروز از جام من مینوشید ؟

گفت : فردا نیز از جام من خواهد نوشید.

گفتم: به او بنگر چگونه عاشقانه به او مینگرد در حالی که دیروز با چشمانش مرا سیراب میکرد ؟

گفت: فردا نیز مرا سیراب خواهد کرد.

گفتم : به آواز گوش فرا ده چگونه در گوش او عاشقانه میخواند در حالیکه دیروز آن را بر گوش من مینواخت؟

گفت : فردا نیز در گوش من خواهد نواخت.

گفتم : به او بنگر چگونه او را میبوسد در حالی که دیروز مرا میبوسید؟

گفت : فردا نیز مرا خواهد بوسید.

گفتم: چه زن عجیبی است !

گفت : آری! زندگی دنیوی همچون زن است .مردم مالک همه ی زمین اند!

او همچنان مرگ بر همه ی مردم غلبه میکند و مانند ابدیت همه ی مردم را فرا میگیرد.!!

مسخره اما واقعی

 

در حضور پیامبر 

 یکی از دادرسان شهر حاضر شد و گفت:

درباره ی بزه کاری و مجازات به ما سخن بگو!

پاسخ داد و گفت:

چون ارواحتان بر روی بادها سرگشته باشند و شب را در تنهایی به سر برید و خطایی را مرتکب شوید .

در آن هنگام ستمی بر دیگران و بر خودتان کرده اید و برای چنین ستمی باید لحظه ای بر در اسمان بکوبید و منتظر بمانید.

خدای درونتان مانند دریا بزرگ است.

از ازل پاک است و تا ابد پاک و نیالوده خواهد بود.

مانند فضایی اثیری است تنها بالداران را پرواز میدهد.

آری!

خدای درونتان مانند خورشید است.

اما داخل سوراخ ماران نمیشود و به تنهایی در درونتان به سر نمیبرد زیرا بسیاری از آدمیان هنوز بشر مانده و بسیاری دیگر به بشریت نرسیده اند.

اکنون میخواهم درباره ی آن انسان درونتان سخن بگویم.

زیرا او بزهکاری و مجازات شما را خوب میشناسد. بارها صدای شما را شنیده ام.درباره ی گناهکاری سخن میگویید گویی با شما بیگانه و از ان شما نیست!

اما به شما میگویم همچنان که قدیسان و پاکان نمیتوانند از درون بلندتان فراتر روند همانطور هم اشرار و ضعیفان نمیتوانند از درون پست تان فروتر روند.

شما با هم در یک کاروان به سوی خدای درونتان در حال حرکتید.

شما راهید و شما رهروید.

پس چون یکی از شما بر زمین افتد برای آنان که پشت سر اویند عبرتی میشود تا پایشان بر همان سنگ نلغزد.

آری!!!!

و برای آنانکه با تندی در جلوی او در حال حرکتند هشداری باشد زیرا تکه سنگ را از راه برنداشته اند..

            اما حقیقت همین است مقتول در کشته شدنش بی گناه نیست.

وعده ی ما لب دریا....

روی عکسا گرد و خاکه                  بیشتر دلا هلاکه 

قحطی گلای پونه ست                      تقدیرا دست زمونه ست 

عهدو پیمونا شکسته                   رشته ی دلا گسسته 

تقویما رو ماه تیره                             زندونا پر اسیره 

ادما یا همه مردن                        یا که ماتو دل سپردن 

عصر ما عصر فریبه                            عصر اسمای غریبه 

عصر پژمردن گلدون                      چترای سیاه تو بارون 

مرگ اواز قناری                                 مرگ عکس یادگاری 

تا دلت بخواد شکایت                   غصه ها تا بی نهایت 

دلای ادما تنگه                                  غصه هم گاهی قشنگه 

چشما خونه ی سواله                  مهربون شدن محاله 

حک شده رو هر دیواری                       که چرا دوسم نداری 

خونه هامون پر نرده                     پشت هر پنجره پرده 

تا دلت بخواد مسافر                            تا بخوای عاشق و شاعر  

شباسرد و بی عروسک                دلای شکسته از شک 

زلفای خیلی پریشون                         خط زدن رو اسم مجنون 

شهری که سرش شلوغه             وعده هاش همه دروغه 

چشمای خیره به جاده                        ادمای صاف و ساده 

رویاهای نرسیده                         عشوه های نخریده 

اسمونا پره دوده                                 قلب عاشقا کبوده 

گونه ی گلدونا زرده                      رفته و بر نمی گرده 

ادما بی سر گذشتن                           اهوا بدون دشتن 

دفترا بدون امضا                          ماهیا بدون دریا 

تشنه ها هلاکه ابن                            همه حرفا بی جوابن    

نصف زندگی نگاهه                      بقیه اش همه گناهه 

خدارو انگار گذاشتن                           رو زمینو بر نداشتن 

در و دیوارا سیاهه                        ادرسامون اشتباهه 

شب و روزا پر عادت                           وقت که شد شاید عبادت 

تا نداشته باشی کاری                 خدا رو انگار نداری  

خدا مال غصه هاته                            وقتی غم داری خداته 

روی اینه ها غباره                        شیشه ی پنجره تاره 

بغضا بی صدا و کاله                          همه از فکر و خیاله 

قلک خوبیا خالی                        مهربونیا خیالی 

قفسا پر پرنده                                 لبای بدون خنده 

نه شنیدنی نه گوشی                نه گلی نه گلفروشی 

مرگ جشنای تولد                           مرگ اون دلی که گم شد 

خستگی بی اعتمادی                شک و تردید زیادی  

امتحانای مکرر                                لونه های بی کبوتر 

سقفامون بدون امضا                  اسممون همیشه رسوا  

نمره های عشقمون تک                  بامامون بدون لک لک 

همه غایب توی دفتر                   مث بالای کبوتر 

خونه ها بدون باغچه                      بدون حاقظ و طاقچه 

نه برای عشق میلی                  نه کسی به فکر لیلی 

دیگه پشت در بسته                      کسی بیدار ننشسته 

نه کسی نه انتظاری                   نه صدای بیقراری 

واسه عاشقی که دیره                    لا اقل دلت نگیره 

کاش تو قحطی شقایق               باز بشیم سوار قایق 

بشینیم بریم تو دریا                       منو تو تنهای تنها 

ماهیا خیلی امینن                     نمی گن اگه ببینن 

انقدر می ریم که ساحل                  از منو تو بشه غافل 

قایقو با هم می رونیم                 می ریم اونجا و می مونیم                 

جایی که نه اسمونش                     نه صدای مردمونش 

نه غمش نه جنب و جوشش        نه صدای گلفروشش 

مث اینجا اهنی نیست                   خوبه اما گفتنی نیست 

پس ببین یادت بمونه                  کسی ام اینو ندونه 

زنده بودیم اگه فردا                        وعده ی ما لب دریا 

صبح پاشو بدون ساعت              که فراموش بشه عادت 

نره از یاد تو زیبا                            وعده ی ما لب دریا...

سیاه

                                           

معلم گفت: بنویس سیاه و پسرک ننوشت
معلم گفت: هر چه می دانی بنویس
و پسرک گچ را در دست فشرد
معلم گفت( املای آن را نمی دانی؟))و معلم عصبانی بود
سیاه آسان بود و پسرک چشمانش را به سطل قرمز رنگ کلاس دوخته بود
معلم سر او داد کشید
و پسرک نگاهش را به دهان قرمز رنگ معلم دوخت
و باز جوابی نداد.معلم به تخته کوبید
و پسرک نگاه خود را به سمت انگشتان مشت شده معلم چرخاند
و سکوت کرد
معلم بار دیگر فریاد زد: بنویس
گفتم هر چه می دانی بنویس
و پسرک شروع به نوشتن کرد :
((کلاغها سیاهند ، پیراهن مادرم همیشه سیاه است، جلد دفترچه خاطراتم سیاه رنگ است. کیف پدر سیاه بود، قاب عکس پدر یک نوار سیاه دارد. مادرم همیشه می گوید :پدرت وقتی مرد
موهایش هنوز سیاه بود چشمهای من سیاه است و شب سیاهتر. یکی از ناخن های مادر
بزرگ سیاه شده است و قفل در خانمان سیاه است.))
بعد اندکی ایستاد رو به تخته سیاه و پشت به کلاس
و سکوت آنقدر سیاه بود که پسرک
دوباره گچ را به دست گرفت و نوشت
((تخته مدرسه هم سیاه است و خود نویس من با جوهر سیاه می نویسد.))
گچ را کنار تخته سیاه گذاشت و بر گشت
معلم هنوز سرگرم خواندن کلمات بود
و پسرک نگاه خود را به بند کفشهای سیاه رنگ خود دوخته بود
معلم گفت ((بنشین.))
پسرک به سمت نیمکت خود رفت و آرام نشست
معلم کلمات درس جدید را روی تخته می نوشت
و تمام شاگردان با مداد سیاه
در دفتر چه مشقشان رو نویسی می کردند
اما پسرک مداد قرمزی برداشت
و از آن روزمشقهایش را
با مداد قرمز نوشت
معلم دیگر هیچگاه او را به نوشتن کلمه سیاه مجبور نکرد و هرگز از مشق نوشتنش با مداد
قرمز ایراد نگرفت.و پسرک می دانست که
قلب معلم هرگز سیاه نیست