بهترین شعر عاشقانه با خدا...

                                              

لحظه های سبز بودن باخدا ..

                                     باز هم عطر گل یاس سپید..
                                     یک نیستان ناله وشوروامید ..

بال دربال نسیم مهربان..
می روم تا هفت شهرآسمان.. 

                                      میروم تا مبدا نور سحر..
                                     باحضور عشق باشوری دگر..

می روم آنجا که دل زیباشود..
قطره محو قدرت دریاشود..

                                       می روم تا آسمانی تر شوم..
                                     غرق نوروشوروبال وپرشوم..

می روم تا خویش را پیدا کنم ..
خویش را در ناکجاپیدا کنم ..

                                     ای دل اینجا لحظه ی پرواز کو.. 
                                     لحظه های آشنای راز کو..

باید اینجا عشق را تفسیرکرد..
عشق را در نور حق تکثیر کرد..

                                   عشق یعنی یک نماز از جنس نور..
                                   از سر اخلاص در وقت حضور..

هم نفس بالحظه های ناب ناب..
ذره ذره محو نور آفتاب..

                                   تا خدا یک لحظه ی سبز دعاست..
                                  عاشقی یک فرصت بی انتهاست..        

          ... *(رمضان مبارک...التماس دعا )*...

بهترین وجذابترین شعر ( حمید مصدق)

 

کاشکی شعر مرا می خواندی
گاه می اندیشم

می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری
تو توانایی بخشش داری
دستهای تو توانایی آن را دارد
که مرا زندگانی بخشد
چشمهای تو به من می بخشد
شور عشق و مستی
و تو چون مصرع شعری زیبا
سطر برجسته ای از زندگی من هستی
دفتر عمر مرا
با وجود تو شکوهی دیگر
رونقی دیگر هست
می توانی تو به من
زندگانی بخشی
یا بگیری از من

آنچه را می بخشی
من به بی سامانی
باد را می مانم
من به سرگردانی
ابر را می مانم
من به آراستگی خندیدم
من ژولیده به آراستگی خندیدم
سنگ طفلی، اما
خواب نوشین کبوترها را
در لانه می آشفت
قصه ی بی سر و سامانی من
باد با برگ درختان می گفت
باد با من می گفت:
«چه تهیدستی مرد»
ابر باور می کرد

من در آیینه رخ خود دیدم
و به تو حق دادم
آه می بینم، می بینم
تو به اندازه ی تنهایی من خوشبختی
من به اندازه ی زیبایی تو غمگینم
چه امید عبثی
من چه دارم که تو را در خور؟
هیچ
من چه دارم که سزاوار تو؟
هیچ
تو همه هستی من، هستی من
تو همه زندگی من هستی
تو چه داری؟
همه چیز
تو چه کم داری؟

هیچ
بی تو در می یابم
چون چناران کهن
از درون تلخی واریزم را
کاهش جان من این شعر من است
آرزو می کردم
که تو خواننده ی شعرم باشی
راستی شعر مرا می خوانی؟
نه، دریغا، هرگز
باورم نیست که خواننده ی شعرم باشی
کاشکی شعر
مرا می خواندی
...!

بهترین وزیباترین شعر (مهرداد اوستا)

 

با من بگو تا کیستی؟مهری؟بگو ،ماهی؟بگو خوابی؟خیالی؟چیستی؟اشکی ؟بگو ،آهی؟بگو

راندم چوازمهرت سخن،گفتی بسوز و دم مزن دیگربگو ازجان من،جانا چه میخواهی؟ بگو....

من عاشق تنهاییم،سرگشته ی شیدا ییم دیوانه ی رسوائیم،تو هرچه می خواهی بگو
.......!!!

بهترین شعر عاشقانه...(مقررات عاشقی)...

حاضری جون فداش کنی ، وقتی کسی رو دوس داری

حاضری دنیارو بدی ، فقط یه بار نیگاش کنی

به خاطرش داد بزنی ، به خاطرش دروغ بگی

رو همه چی خط بکشی ، حتی رو برگ زندگی

وقتی کسی تو قلبته ، حاضری دنیا بد باشه

فقط اونی که عشقته ، عاشقی رو بلد باشه

قید تموم دنیارو به خاطر اون می زنی

خیلی چیزارو می شکنی تا دل اونو نشکنی

حاضری که بگذری از دوستای امروز و قدیم

اما صداشو بشنوی ، شب ، از میون دو تا سیم

حاضری قلب تو باشه ، پیش چشمای اون گرو

فقط خدا نکرده اون یه وقت بهت نگه برو

حاضری هر چی دوس داشت ، به خاطرش رها کنی

حسابتو ، حسابی از مردم شهر جدا کنی

حاضری حرف قانونو ، ساده بذاری زیر پات

به حرف اون گوش کنی و به حرف قلب با وفات

وقتی بشینه به دلت ، از همه دنیا میگذری

تولد دوبارته ، اسمشو وقتی می بری

حاضری جونتو بدی ، یه خار توی دساش نره

حتی یه ذره گردوخاک تو معبد چشاش نره

حاضری مسخرت کنن تمام آدمای شهر

اما نبینی اون باهات کرده واسه یه لحظه قهر

حاضری هر جا که بری به خاطرش گریه کنی

بگی که محتاجشی و به شونه هاش تکیه کنی

حاضری که به خاطر خواستن اون دیوونه شی

رو دست مجنون بزنی ، با غصه ، همخونه شی

حاضری مردم همشون ، تو رو با دست نشون بدن

دیوونه های دوره گرد ، واسه تو دست تکون بدن

حاضری اعتبار تو به خاطرش خراب کنن

کارتو به کسی بدن ، جات اونو انتخاب کنن

حاضری که بگذری از شهرت و اسم و آبروت

مهم نباشه که کسی ، نخواد بشینه رو به روت

وقتی کسی تو قلبته ، یه چیز قیمتی داری

دیگه به چشمت نمیاد اگر ثروتی داری

حاضری هر چی بشنوی حتی آگه سرزنشه

به خاطر اون کسی که خیلی برات با ارزشه

حاضری هر روز سر اون با آدما دعوا کنی

غرور تو بشکنی و باز خودتو رسوا کنی

حاضری که به خاطرش پاشی بری میدون جنگ

عاشق باشی ، اما بازم بگیری دستت تفنگ

حاضری هر چی گل داریم ، دونه به دونه بشمری

بسوزی از تب نگاش اسمشو وقتی می یاری

حاضری هر کی جز اونو ساده فراموش بکنی

پشت سرت هر چی می گن چیزی نگی گوش بکنی

حاضری هر چی که داری ، بیان و از تو بگیرن

پرنده های شهرتون دونه به دونه بمیرن

حاضری که بگذری از مقررات و دین و درس

وقتی کسی رو دوس داری ، معنی نمی ده دیگه ترس

وقتی کسی رو دوس داری صاحب کلی ثروتی

نذار که از دستت بره ، این گنج خیلی قیمتی

بهترین جمله عاشقانه ..(زندگی)

 

 زندگی یعنی :

***بخند ٬ هرچند غمگینی***

***ببخش ٬ هرچند که مسکینی***

***فراموش کن هر چند دلگیری ***

جالبترین شعر دوستانه و عاشقانه (ای دوست)

 

در دیگران می جویی ام اما بدان ای دوست...
اینسان نمی یابی ز من حتی نشان ای دوست...
من در تو گشتم مرا در خود صدا می زن...
تا پاسخم را بشنوی پژواک سان ای دوست...
در آتش تو زاده شد ققنوس شعر من...
سردی مکن با این چنین آتش به جان ای دوست...
گفتی بخوان خواندم اگر چه گوش نسپردی...
حالا لالم خواستی پس خود بخوان ای دوست...
من قانعم آن بخت جاویدان نمی خواهم...
گر می توانی یک نفس با من بمان ای دوست...
یا نه تو هم با هر بهانه شانه خالی کن...
از من من این برشانه ها بار گران ای دوست...
نامهربانی را هم از تو دوست خواهم داشت...
بیهوده می کوشی بمانی مهربان ای دوست...
انسان که می خواهد دلت با من بگو آری...
من دوست دارم حرف دل را بر زبان ای دوست...

بهترین شعر عاشقانه (فراموشت کنم)

 

باید فراموشت کنم .... چندیست تمرین می کنم  

من می توانم ! می شود ! .... 

 آرام تلقین می کنم .....حالم ، نه ، اصلا خوب نیست ....تا بعد، بهتر می شود .... 

 فکری برای این دلِ آرام غمگین می کنم ..... 

من می پذیرم رفته ای ..... و بر نمی گردی همین !  خود را برای درک این ، صد بار تحسین می کنم .... کم کم ز یادم می روی .... این روزگار و رسم اوست ! ...... این جمله را با تلخی اش ،..... 

    صد بار تضمین میکنم.

بهترین شعر عاشقانه (باران محبت)

 

تکه ابری شدم در آسمان قلبم

خواستم گذر کنم از غم و سیاهی

وقتی آسمان دلم ابری شد

بارانی باریدم بر اوج محبت

ناگهان از ابری چکیدم بر دریچه محبت

از اوج قلبم تا محبت قطره قطره عشق باریدم

باران محبت چه زیباست

که می شوید کینه ها را

حالا که من باران محبت باریدم

قلبم چه زیبا و با صفا شده

اگر در آغاز ابری سیاه آمد در دلم
 

ولی بارانی بارید از جنس عشق

بارانی از جنس محبت در سرای سینه ام

ای ابر سیاه بر دل عاشقان ببار

تا بشویی کینه ها را و قصه ها را