شعر عاشقانه

شعر و عکس عاشقانه عشقستان دوبیتی تک بیتی زیبا قصیده رباعی

شعر عاشقانه

شعر و عکس عاشقانه عشقستان دوبیتی تک بیتی زیبا قصیده رباعی

شعر عاشقانه ی زیبا از حمید مصدق


در میان من و تو فاصله هاست.

      گاه می اندیشم

می توانی تو به لبخندی این فاصله را برداری!

        تو توانایی بخشش داری.

دست های تو توانایی ان را دارد

              که مرا،

        زندگانی بخشد.

 

چشم های تو به من می بخشد

   شور عشق و مستی 

  و تو چون مصرع شعری زیبا

سطر برجسته ای از زندگی من هستی.

           

    دفتر عمر مرا 

 با تو  شکوهی دیگر

            رونقی دیگر هست 

می توانی تو به من

زندگانی بخشی

یا بگیری از من

انچه را می بخشی.!!!

شعر عاشقانه و زیبای 005


پنج وارونه چه معنا دارد؟!  

خواهر کوچکم از من پرسید   

من به او خندیدم   

کمی ازرده و حیرت زده گفت  

روی دیوار و درختان دیدم  

باز هم خندیدم   

گفت دیروز خودم دیدم پسر همسایه   

پنج وارونه به مینو می داد   

انقدر خنده برم داشت که طفلک ترسید   

بغلش کردم و بوسیدم و با خود گفتم  

بعدها وقتی غم   

سقف کوتاه دلت را خم کرد   

بی گمان می فهمی   

پنج وارونه چه معنا دارد..

به هر عابری بیا سلام کنیم


عشق را وارد کلام کنیم 

تا به هر عابری سلام کنیم 

 

و به هر چهره ای تبسم داشت 

ما به ان چهره احترام کنیم 

 

هر کجا اهل مهر پیدا شد 

ما در اطرافش ازدحام کنیم  

 

چشم ما چون به سرو سبز افتاد 

بهر تعظیم او قیام کنیم  

 

گل و زنبور دست به دست هم دهند 

تا که شهد جهان به کام کنیم 

 

این عجایب مدام در کارند  

تا که ما شادی مدام کنیم 

 

شهره ی زنبور گشته است به نیش 

ما ازو رفع اتهام کنیم 

 

علفی هرزه نیست در عالم  

ما ندانیم و هرزه نام کنیم 

 

زندگی در سلام و پاسخ اوست 

عمر را صرف این پیام کنیم 

 

سالکا این مجال اندک را  

نکند صرف انتقام کنیم 

 

در عمل باید عشق ورزیدن 

گفتگو را بیا تمام کنیم 

 

عابری شاید عاشقی باشد 

پس به هر عابری بیا سلام کنیم

وعده ی ما لب دریا....


روی عکسا گرد و خاکه                  بیشتر دلا هلاکه 

قحطی گلای پونه ست                      تقدیرا دست زمونه ست 

عهدو پیمونا شکسته                   رشته ی دلا گسسته 

تقویما رو ماه تیره                             زندونا پر اسیره 

ادما یا همه مردن                        یا که ماتو دل سپردن 

عصر ما عصر فریبه                            عصر اسمای غریبه 

عصر پژمردن گلدون                      چترای سیاه تو بارون 

مرگ اواز قناری                                 مرگ عکس یادگاری 

تا دلت بخواد شکایت                   غصه ها تا بی نهایت 

دلای ادما تنگه                                  غصه هم گاهی قشنگه 

چشما خونه ی سواله                  مهربون شدن محاله 

حک شده رو هر دیواری                       که چرا دوسم نداری 

خونه هامون پر نرده                     پشت هر پنجره پرده 

تا دلت بخواد مسافر                            تا بخوای عاشق و شاعر  

شباسرد و بی عروسک                دلای شکسته از شک 

زلفای خیلی پریشون                         خط زدن رو اسم مجنون 

شهری که سرش شلوغه             وعده هاش همه دروغه 

چشمای خیره به جاده                        ادمای صاف و ساده 

رویاهای نرسیده                         عشوه های نخریده 

اسمونا پره دوده                                 قلب عاشقا کبوده 

گونه ی گلدونا زرده                      رفته و بر نمی گرده 

ادما بی سر گذشتن                           اهوا بدون دشتن 

دفترا بدون امضا                          ماهیا بدون دریا 

تشنه ها هلاکه ابن                            همه حرفا بی جوابن    

نصف زندگی نگاهه                      بقیه اش همه گناهه 

خدارو انگار گذاشتن                           رو زمینو بر نداشتن 

در و دیوارا سیاهه                        ادرسامون اشتباهه 

شب و روزا پر عادت                           وقت که شد شاید عبادت 

تا نداشته باشی کاری                 خدا رو انگار نداری  

خدا مال غصه هاته                            وقتی غم داری خداته 

روی اینه ها غباره                        شیشه ی پنجره تاره 

بغضا بی صدا و کاله                          همه از فکر و خیاله 

قلک خوبیا خالی                        مهربونیا خیالی 

قفسا پر پرنده                                 لبای بدون خنده 

نه شنیدنی نه گوشی                نه گلی نه گلفروشی 

مرگ جشنای تولد                           مرگ اون دلی که گم شد 

خستگی بی اعتمادی                شک و تردید زیادی  

امتحانای مکرر                                لونه های بی کبوتر 

سقفامون بدون امضا                  اسممون همیشه رسوا  

نمره های عشقمون تک                  بامامون بدون لک لک 

همه غایب توی دفتر                   مث بالای کبوتر 

خونه ها بدون باغچه                      بدون حاقظ و طاقچه 

نه برای عشق میلی                  نه کسی به فکر لیلی 

دیگه پشت در بسته                      کسی بیدار ننشسته 

نه کسی نه انتظاری                   نه صدای بیقراری 

واسه عاشقی که دیره                    لا اقل دلت نگیره 

کاش تو قحطی شقایق               باز بشیم سوار قایق 

بشینیم بریم تو دریا                       منو تو تنهای تنها 

ماهیا خیلی امینن                     نمی گن اگه ببینن 

انقدر می ریم که ساحل                  از منو تو بشه غافل 

قایقو با هم می رونیم                 می ریم اونجا و می مونیم                 

جایی که نه اسمونش                     نه صدای مردمونش 

نه غمش نه جنب و جوشش        نه صدای گلفروشش 

مث اینجا اهنی نیست                   خوبه اما گفتنی نیست 

پس ببین یادت بمونه                  کسی ام اینو ندونه 

زنده بودیم اگه فردا                        وعده ی ما لب دریا 

صبح پاشو بدون ساعت              که فراموش بشه عادت 

نره از یاد تو زیبا                            وعده ی ما لب دریا...

چرا کسی به من نگفت..؟؟؟

 

 

چرا کسی به من نگفت که از تو دور می شوم

تو نیستی و من ز جور روزگار

خموش و بی کس و صبور می شوم

چرا کسی به من نگفت تمام هستی ام تباه می شود

در این سکوت سهمگین

بدون خنده های گرم و دلنشین تو

تمام عمر من گذر به اشک و آه می شود

چرا کسی به من نگفت برای خصم کودکانه ای

کتاب اعتقاد من به زیر بار زور می رود

و آرزوی این دل شکسته ام

- که سال های سال در پی رسیدنش چه صادقانه آبرو فروختم -

به قعر گور می رود

چرا کسی به من نگفت دامن روح پر طراوت مرا

مصیبتی به عمق درد نیستی

لکه دار می کند

و این میانه موجی از دروغ و ترس را

به ساحل همیشه غم گرفته ی نگاه من آشکار می کند

چرا کسی به من نگفت دلم برای دیدنت دوباره تنگ می شود

تمام شیشه ی خیال بافی ام

اسیر سنگ می شود

چرا کسی به من نگفت تو می روی و باز هم دلت وفا نمی کند

نبوده ای ببینی ام

مرا سوال های این چنین رها نمی کند

تو را به خاطر خدا ! بگو چرا ؟

چرا کسی به من نگفت . . . ؟

سحر آمد

 

 

سحر آمد

اندکی چند کنارم بنشست

خبری تازه برایم آورد

خبر از صبح امید

خبر از خنده ی سیر

خبر از دوری شبهای پلید ...

خبر از هاله ی نوری پر غم

نفسی شاد شدم

لحظه ای دیر سراسیمه گذشت

سنگ بگرفتم و بر آینه ی خویش زدم

گذر از آتش وجدان کردم

از خودم طرد شدم

با خودم ماندم و بر خود که تنسّم کردم

چیزی از عشق ندیدم

خبر از ایمان نبود

آن که هر روز دم از فاتح و مُصلح می زد

لوده ای بیش نبود

ایستادم

و به هر رایحه اش

کز پس باغی از عرفان آمد

سلامی کردم

و به هر سجده ی سبزش

و به هر خوشه ی ایمان قسمی یاد نمودم

که دلش را پس از این شاد کنم
  

 

شعری زیبا از مریم حیدر زاده



شنیدم می خوای بری باز منو تنها بذاری 

هر چی یاد و خاطره ست پشت دلت جا بذاری 

 

شنیدم گفتی نگاهش واسه چشمام عادیه  

هر چیزی حدی داره محبتاش زیادیه  

 

شنیدم یه مدتی می خوای ازم دوری کنی 

اینه رسمش که با این دیوونه این جوری کنی؟

 

شنیدم همین روزا بازم می خوای بری سفر  

بسلامت!عزیزم اما همین جور بی خبر؟ 

 

شنیدم خسته شدی از بازیای سرنوشت 

نکنه این بار دیگه بی من می خوای بری بهشت 

 

شنیدم گفتی که سرنوشتمون دست خداست  

اما تو خوب می دونی حسابت از همه جداست  

 

شنیدم گفتی باید برم سراغ زندگیم  

حرف تو یعنی بسوزم تو غم اوارگیم  

 

شنیدم گفتی با این که خیلی چیز یادم داده  

نمی دونم چی شده که از چشه من افتاده  

 

شایدم تموم این شنیدنی ها شایعه است  

از تو اما نمیپرسم گفته باشی فاجعه است!

شعر زیبا - شعر عاشقانه

 

 این شعر قشنگ رو یکی از دوستان به نام محمدحسین برای ما فرستاده...

 

باید که معنا می شدی ای عشق بی معنای من 

 تا که نیایی تو به سر در واپسین غم های من  

 من مست و شیدا بودم و تو طعنه بر من می زدی  

من حرف ماندن می زدم تو حرف رفتن می زدی